Καναδας: Τα Χριστουγεννα του παραμυθιου

Μια ιδέα για να γεννηθεί, χρειάζεται απλά μια αφορμή. Η ιδέα για ένα ταξίδι δεν διαφέρει. Μια φωτογραφία, κάτι που άκουσες από κάποιον περισσότερο ταξιδεμένο, ένα άρθρο που διάβασες σε ένα περιοδικό, θα σε κάνουν να πεις «θα ήθελα να πάω σε αυτό το μέρος». Για εμένα, η ιδέα για το ταξίδι στον Καναδά γεννήθηκε από την παρακάτω φωτογραφία, την οποία είχα βρει στο Internet όταν γκουγκλάρισα «historic hotels worldwide».

Πιο συγκεκριμένα, η επιθυμία ήρθε μια βραδιά, αφού είχα δει την ταινία «Λάμψη» του Στάνλευ Κιούμπρικ. Στην πλοκή, ο κεντρικός ήρωας περνά με την οικογένειά του τον χειμώνα φροντίζοντας ένα απομονωμένο ξενοδοχείο στα βάθη της Αμερικής. Η μοναξιά τον καταβάλλει, σταδιακά χάνει τα λογικά του και στρέφεται ενάντια στην σύζυγο και το παιδί τους. Το κοινό έχει πολλούς λόγους να θυμάται την ταινία και για εμένα, το ξενοδοχείο είναι ένας από τους πλέον βασικούς, αφού η απομόνωση και τα όσα διαδραματίζονται μέσα σε αυτό, παίζουν μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη της υπόθεσης.

Το ξενοδοχείο της Λάμψης βρίσκεται στο Κολοράντο, αλλά αντίστοιχα μυστηριώδη και πανέμορφα ξενοδοχεία βρίσκονται σε όλη την Βόρεια Αμερική. Δύο από τα καλύτερα βρίσκονται στο εθνικό πάρκο του Μπανφ, τουτέστιν στα βάθη του Καναδά.

Ένα ταξίδι στον χειμερινό Καναδά ισοδυναμούσε στην φαντασία μου με ένα ταξίδι σε μια άλλη γη. Μια περιπλάνηση σε ένα μέρος που καλύπτεται από ατελείωτα δάση, ονειρεμένες λίμνες και άγρια ζωή που κυριαρχεί έναντι του ανθρώπινου είδους. Ταξιδέψαμε εκεί Δεκέμβρη μήνα και ζήσαμε το όνειρο των παραμυθένιων χιονισμένων Χριστουγέννων. Τελικά, αυτό είναι ο Καναδάς. Μια άλλη γη. Μια γη πανέμορφη, με την οποία ο Δημιουργός στάθηκε πολύ γενναιόδωρος.

Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που θα έκανα Χριστούγεννα στα χιόνια. Το ασύλληπτο Γέλοουστόουν και το σνόουμομπιλ στα βάθη της Αμερικής με είχαν κάνει να πιστέψω ότι δεν υπάρχει κάποιος άλλος χειμερινός προορισμός που να μπορεί να με εντυπωσιάσει τόσο. Είμαι ευγνώμων που έκανα λάθος.

Προσγειωθήκαμε παραμονές Χριστουγέννων στο αεροδρόμιο του Κάλγκαρι κι έπειτα από δύο ώρες διαδρομής μέσα στο χιονισμένο δάσος, φτάσαμε με λεωφορείο στον προορισμό μας. To εθνικό πάρκο του Μπανφ βρίσκεται στα σπάνιας ομορφιάς Καναδικά Βραχώδη Όρη, που έχουν οριστεί ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την Unesco.

Το μέρος έχει την δική του ιστορία. Στο μακρινό 1888, εποχή που κατασκευαζόταν το σιδηροδρομικό δίκτυο, ο δαιμόνιος επιχειρηματίας William Cornelius Van Horne σκέφτηκε πως οι θερμές πηγές της περιοχής θα αποτελούσαν ιδανικό προορισμό για τους πλούσιους κύκλους. Έτσι, έχτισε το απίθανο Fairmont Banff Springs Resort, όπου η “καλή κοινωνία” της εποχής απολάμβανε πανάκριβες πολυτελείς διακοπές. Λίγο μετά, ακολούθησε η κατασκευή του Fairmont Chateaux Lake Louise, σε ένα καρτποσταλικής ομορφιάς τοπίο που γέννησε την επιθυμία για το συγκεκριμένο ταξίδι.

Εμείς μείναμε στο Moose Hotel. Ήταν πανέμορφα στολισμένο για τα Χριστούγεννα, σε απίστευτα βολικό σημείο, αφού φτάναμε παντού με τα πόδια και στο δωμάτιο είχε τζάκι. Είχε επίσης θερμαινόμενη πισίνα εξωτερικού χώρου, ζεστό ξύλινο χαρακτήρα στην κατασκευή του και το προσωπικό ήταν ευγενικό και συνεργάσιμο.

Στο Fairmont Banff Springs μπορούσαμε να πάμε είτε με το τοπικό λεωφορείο είτε περπατώντας. Ασυζητητί προτιμούσαμε το δεύτερο. Κάθε πρωί έπινα το τσάι μου στο δωμάτιο, μπροστά στο τζάκι, χαζεύοντας το χιόνι. Μετά, ντυνόμουν ζεστά και ξεκινούσα την πεζοπορία περίπου 2 χιλιομέτρων. Βάδιζα στον κεντρικό δρόμο, μετά δίπλα στο ποτάμι και στη συνέχεια, έπαιρνα την ανηφόρα για το Fairmont Banff Springs, ανάμεσα στα χιονισμένα έλατα.

Το να δεις ένα ελάφι να περπατά δίπλα σου, στο Μπανφ είναι μάλλον τόσο συνηθισμένο όσο το να δεις γάτα στην Ελλάδα. Έτσι, στον πρώτο μας περίπατο, αυτό το υπέροχο ελάφι βγήκε από τα έλατα και διέσχισε τον δρόμο, σαν να μην τρέχει τίποτα. Για τους ντόπιους ήταν μάλλον μία συνηθισμένη εικόνα, σε αντίθεση με εμάς που χάσαμε την λαλιά μας από την έκπληξη.

Το ελαφάκι αυτό ήταν το μόνο που συνάντησα, σε αντίθεση με τον Γιάννη, που είδε συνολικά οχτώ! Μάλιστα, ένα βράδυ που πετάχτηκε στο σούπερ μάρκετ, μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι μπροστά του είναι δύο ελάφια και μάλιστα το ένα γλύστρισε στον πάγο, κάνοντας επεισοδιακή πτώση με τα τέσσερα πόδια του να ανοίγουν στα σημεία του ορίζοντα και την κοιλιά του να ακουμπάει καταγής. Καθόλου δεν πτοήθηκαν τα ελαφάκια όμως και συνέχισαν την βόλτα τους στους δρόμους της μικρής πόλης μπαίνοντας σε αυλές για να φάνε τα χόρτα που τους αφήνουν σε μεγάλους κουβάδες οι ίδιοι οι κάτοικοι. Ο Γιάννης έκανε φιλότιμη προσπάθεια να οδηγήσει ένα από τα ελαφάκια στο παράθυρο του ξενοδοχείου μας για να το δω, αλλά εκείνο εύλογα προτίμησε να χωθεί σε μία αυλή και να φάει το δείπνο του, αδιαφορώντας για τον άνθρωπο που τον είχε πάρει στο κατόπι και το κοίταζε έκπληκτος.

Η πεζοπορία προς το ιστορικό Fairmont Banff Springs, έγινε, λοιπόν, καθημερινή αγαπημένη συνήθεια όσο μείναμε εκεί και συνδύαζα την άφιξή μου με το μεσημεριανό μου γεύμα. Aνήμερα τα Χριστούγεννα, φάγαμε ένα επικό brunch στην ιστορική αίθουσα δεξιώσεων του ξενοδοχείου. Η διακόσμηση ήταν παραμυθένια, η θέα στις χιονισμένες πλαγιές μέσα από τα γιγαντιαία παράθυρα σε έκανε απλά να αγαλιάζεις, ενώ η ποικιλία των φαγητών ήταν ασύλληπτη. Σοκολατένια τρενάκια, συντριβάνια σοκολάτας, τεράστιο τζάκι για φρεσκοψημμένα smores, γαλοπούλες, σολωμοί, χοιρινό, αρνάκι, σπάνια τυριά και αλλαντικά, φρέσκα ψωμιά, σαλάτες, αυγά μαγειρεμένα με δεκάδες τρόπους και, και, και … Τι μπορούσε να τραβήξει η όρεξή σου και να μην υπάρχει σε αυτούς τους ατελείωτους μπουφέδες! Απόλαυσα κάθε στιγμή και κάθε μπουκιά, με το πιάνο να παίζει ζωντανά. Η συγκεκριμένη άιθουσα, μάλιστα, στο παρελθόν παρέθετε χορούς και δεξιώσεις, με επίσημο dress code για τους παρευρισκόμενους.

Μείναμε μία εβδομάδα και επιβιώσαμε σε θερμοκρασίες από -15^oC έως -5^oC. Το χιόνι ήταν απίστευτο κι έκανε τα πάντα ομορφότερα. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι ο βαρύς χειμώνας είναι πολύ καλή εποχή για αυτούς τους προορισμούς. Εκτός πόλης, φανταστικό μέρος για πεζοπορία είναι το Johnston Canyon. Πρόκειται για ένα φαράγγι, όπου το ανηφορικό hiking γίνεται κατά μήκος του ποταμού. Μεγάλο μέρος του είναι παγωμένο, και σε δέκα διαφορετικά σημεία σχηματίζονται καταρράκτες. Λόγω της πολύ χαμηλής θερμοκρασίας, κομμάτια των καταρρακτών στέκονται κρυσταλλωμένα και επιβλητικά. Η εντυπωσιακή ομορφιά της φύσης, σε ένα τόσο καθαρό τοπίο σε κάνει να νιώθεις μικρός και σπουδαίος ταυτόχρονα. Είμαστε κομμάτια αυτού του κόσμου και το νιώθω τόσο πολύ αυτό, κάθε φορά που μπορώ να βρεθώ σε ένα τέτοιο περιβάλλον.

Είμαστε πολύ περήφανοι που φτάσαμε στους ψηλότερους καταρράκτες του φαραγγιού. Μόνο σιωπή για να αποτυπωθεί μέσα μας το μεγαλείο που μας περιτριγύριζε. Βαθιές αναπνοές για να γεμίσει ο πεντακάθαρος αέρας τα σώματά μας. Κι ένα ποτήρι ζεστής σοκολάτας με ένα μπισκότο σφένδαμου από τον ξεναγό μας, ήταν η επιπλέον μικρή σταγόνα χαράς στην πληρότητα που αισθανόμασταν.

Το βαρύ πυροβολικό της φυσική ομορφιάς στο Εθνικό Πάρκο είναι η λίμνη Λουίζ. Τον Δεκέμβρη που πήγαμε εμείς, η λίμνη παγώνει και μπορεί κανείς να κάνει πάνω της πεζοπορία. Δεν χάσαμε αυτήν την ευκαιρία. Βαδίσαμε πολύ πάνω στο παχύ στρώμα πάγου, απομακρυνθήκαμε αρκετά από τον κόσμο, γεμίσαμε και πάλι τους πνεύμονές μας καθαρό αέρα. Η αίσθηση ότι βρίσκομαι μέσα σε ένα παραμυθένιο χριστουγεννιάτικο καρτ ποστάλ, με συνόδευε σε όλη την διάρκεια της ιδιαίτερης αυτής βόλτας που θα θυμάμαι για πάντα.

Σε κάποια σημεία, μπορείς να δεις μέσα από τον παχύ πάγο τα βαθιά νερά της λίμνης, γεγονός που προκαλεί μια ανεπαίσθητη νευρικότητα. Φρόντιζα να απομακρύνομαι από εκεί και να πηγαίνω σε σημεία που ένιωθα μεγαλύτερη ασφάλεια. Ό,τι και να πει κανείς για το κρύο, βέβαια, δεν αρκεί για να μεταφέρει το αίσθημα του απόλυτου ψύχους. Νομίζω ότι δεν έχω κρυώσει περισσότερο στην ζωή μου. Τα μαλλιά μου είχαν κυριολεκτικά κρυσταλλώσει, ενώ το κινητό μου τηλέφωνο είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται και να αρνείται να συνεργαστεί.

Βρήκαμε την ζεστασιά που ζητούσαμε στο Fairmont Chateaux Lake Louise, που είναι χτισμένο στην μία όχθη της λίμνης. Είναι πανέμορφο, αλλά καταλήγω ότι δεν με κέρδισε όπως το Fairmont Banff Springs, κυρίως λόγω της πολυκοσμίας. Πάνω στην λίμνη όμως, εκεί που μαζεύεται ο περισσότερος κόσμος, φτιάχνουν κάθε χρόνο ένα γλυπτό από πάγο, το οποίο αναπαριστά το ξενοδοχείο. Είναι πολύ ωραίο, όπως επίσης και το ανοιχτό ice bar που υπάρχει ακριβώς από πίσω και προσφέρει κουβέρτες και ποτά για να ζεσταθούν τα αίματα! Τόσο τον χειμώνα, όσο και το καλοκαίρι, μπορεί κανείς να κάνει βόλτα στις όχθες της λίμνης με άμαξα, αλλά προσωπικά τίποτα δεν μπορώ να το συγκρίνω με την πεζοπορία πάνω στην παγωμένη της επιφάνεια.

Εννοείται πως ένα μέρος όπως το Μπανφ έχει χιoνοδρομικά κέντρα, ενώ στις ατραξιόν είναι και η ανάβαση στο βουνό με την περίφημη Gondola. Δεν είχα την διάθεση να κάνω αυτήν την βόλτα, αλλά φαίνεται σίγουρα ενδιαφέρουσα. Όταν δεν έκανα πεζοπορίες ή όταν δεν άραζα στο τζάκι, βολτάραμε στην Banff Avenue. Είναι ο κεντρικός δρόμος της πόλης, που παρότι κεντρικός, παραμένει σχετικά ήσυχος και φιλόξενος. Είχε εστιατόρια για όλα τα βαλάντια και τα γούστα, ενώ στον Καναδά δεν δείχνουν να ακολουθούν την αμερικάνικη πολιτική που θέλει τα ρεστοράν να κλείνουν στις 9:30 μμ. Αυτό ήταν πολύ καλό για εμάς τα καλομαθημένα ελληνόπουλα που τρώμε αργούτσικα. Η κουζίνα συμπεριλαμβάνει πολύ μοσχάρι, buffalo και σολωμό, αλλά εύκολα βρίσκει κανείς και μεσογειακά εστιατόρια (ιταλικά και ελληνικά κυρίως). Στην Banff Avenue βρίσκεται επίσης και το πολυαγαπημένο μαγαζί «The Spirit of Christmas». Τρεις όροφοι, γεμάτοι από χριστουγεννιάτικα στολίδια, βγαλμένα από άλλη εποχή, που μας πήραν τα μυαλά.

Κάποτε, συνήθιζα να λέω πως άφηνα ένα κομμάτι της καρδιάς μου στα μέρη που επισκεπτόμουν και αγαπούσα. Τώρα ξέρω πως το σπίτι μου είναι αυτό το μέρος που αγαπώ περισσότερο από όλα. Ξέρω, όμως, πως το αγαπώ γιατί το έχουν φτιάξει οι αναμνήσεις που έχουμε δημιουργήσει τόσα χρόνια. Μεγάλο μέρος αυτών των αναμνήσεών μας είναι και τα ταξίδια που έχουμε κάνει. Και ο Καναδάς με τα χιονισμένα του τοπία, τα ελάφια, τις λίμνες, τα ποτάμια, τους καταρράκτες και τα ιστορικά του ξενοδοχεία έγραψε μέσα μας. Είναι το μέρος που ευχήθηκα, για κάποιους χειμερινούς μήνες στο μέλλον, να μπορέσω να το αποκαλέσω «σπίτι». Θα δούμε.

Προς το παρόν, αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που πήγαμε εκεί. Και αυτό είναι υπεραρκετό. Η χαρά του να μοιράζεσαι την εμπειρία σου, ανεκτίμητη κι αυτή. Αν θέλετε μπορείτε να με ακολουθήσετε στα social media. Εκεί μοιράζομαι τις εμπειρίες μου από το μικρό μας κτηματάκι, αλλά και από ό,τι άλλο όμορφο συναντώ.

Chase the slow,

Το άρθρο δεν περιέχει κανενός είδους διαφήμιση και δεν είναι sponsored.