ΛΗΜΝΟΣ: ΣΤΙΣ ΕΣΧΑΤΙΕΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

ΛΗΜΝΟΣ: ΣΤΙΣ ΕΣΧΑΤΙΕΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

Ένας τόπος εξορίας. Ένα ακριτικό νησί, στο οποίο πηγαίνουν αναγκαστικά για τις μεταθέσεις τους όσοι υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας. Μια άσχημη ξέρα στις εσχατιές της Ελλάδας που κανείς δεν θέλει να πατήσει το πόδι του. Άντε, στην καλύτερη περίπτωση, ένα αδιάφορο νησί στο οποίο δεν υπάρχει κανένας λόγος για να πας.

Αυτά πίστευα για την Λήμνο. Χρειάστηκε η μετάθεση της αδερφής μου και λίγες μόνο ημέρες για να συνειδητοποιήσω το σφάλμα μου για κάθε μία από τις παραπάνω σκέψεις. Η ιστορία έπρεπε να γραφτεί αλλιώς και να ξεκινάει κάπως έτσι: «Ένα άγνωστο διαμαντάκι. Ένα νησί με δεκάδες μοναδικές παραλίες. Ένα τεράστιο ανοιχτό γεωλογικό πάρκο με σπάνια φαινόμενα που δεν φαντάζεσαι ότι θα βρεις στην Ελλάδα. Ένας γαστρονομικός προορισμός και μία εύφορη γη με ζηλευτά σιτηρά κι αμπέλια. Ένα μέρος με αρχαιολογικούς χώρους, ένα σπάνιο ξωκλήσι γνωστό στα πέρατα του κόσμου και μια σειρά από μοναδικά αξιοθέατα. Κι ένα ζωντανό μουσείο φυσικής ιστορίας με ελάφια κι απολιθωμένους κορμούς». Αναρωτιέμαι μερικές φορές αν αγάπησα την Λήμνο επειδη έζησαν εκεί άνθρωποι που αγαπώ. Μόλις όμως μιλώ με άλλους φίλους που ταξίδεψαν εκεί, καταλαβαίνω πως, όχι, δεν πρόκειται για μια προσωπική μου προβολή. Το νησί, τα σπάει.

Έχω επισκεφθεί έως τώρα που γράφεται το άρθρο δύο φορές την Λήμνο, σε δύο διαφορετικές εποχές, φθινόπωρο και καλοκαίρι. Είμαι παιδί του φθινοπώρου και του χειμώνα, αλλά προφανώς το καλοκαίρι έχει το πλεονέκτημα των θαλασσινών μπάνιων. Πηγαίνετε, παρ΄όλα αυτά, όποια εποχή προτιμάτε. Το νησί δεν είναι μόνο για το καλοκαίρι και δεν ερημώνει τον χειμώνα. Τα αξιοθέατα είναι πολλά και είτε τα έχει δημιουργήσει η ίδια η φύση, είτε ανθρώπινο χέρι.

Μάλλον έχετε δει ήδη το παρακάτω εκκλησάκι σε κάποιο άρθρο. Μοναδικό στον κόσμο, χωρίς σκεπή, χτισμένο στην κοιλότητα ενός βράχου, το εκκλησάκι της Παναγίας Κακαβιώτισσας είναι το ιδανικό καρτποσταλικό αξιοθέατο που θα ζήλευαν όλοι οι τουριστικοί οδηγοί. Και είναι αλήθεια, ότι για την Παναγία Κακαβιώτισσα είχα μάθει από ένα άρθρο αμερικάνικης ιστοσελίδας που περιέγραφε ομορφιές της Ελλάδας. Πήγαμε με την Χριστίνα και τον ανιψιό μου και θα συμβούλευα κι εσάς να πάτε με παρέα. Δεν υπάρχει κάτι επικίνδυνο στην διαδρομή, είναι όμως απομονωμένο και απαιτεί πεζοπορία μισής περίπου ώρας. Το μονοπάτι είναι καλά χαραγμένο, έντονα ανηφορικό στην αρχή, αλλά ίσιο στην συνέχεια με σκάλες στο τέλος, ενώ λίγο πριν το εκκλησάκι υπάρχει ένα κιόσκι για να ξαποστάσετε. Από εκεί κοντά μάλιστα, θα έχετε συγκλονιστική θέα στην παραλία Εβγάτης.

Νομίζω ότι η Κακαβιώτισσα είναι από τα μέρη που όσοι πιστεύουν έρχονται πιο κοντά στο θείο κι όσοι δεν πιστεύουν αγαλιάζουν. Είναι σχεδόν μια επιβολή του μέρους, που σε κάνει να αισθάνεσαι το μεγαλείο και την ταπεινότητα την ίδια στιγμή. Μαθαίνω ότι το εκκλησάκι λειτουργεί την δεύτερη ημέρα του Πάσχα. Ζηλέυω όσους έχουν την εμπειρία να παρακολουθήσουν Θεία Λειτουργία σε αυτό το μέρος.

Η φύση της Λήμνου θα σου επιβληθεί σε κάθε βήμα που θα κάνεις έξω από την Μύρινα – την πρωτεύουσα του νησιού. Θα έχετε ακούσει, ίσως και όχι, για τις Αμμοθίνες. Οι Αμμοθίνες, ή αλλιώς η Σαχάρα της Ευρώπης, είναι μια έκταση 70 στρεμάτων με άμμο και μικρά σημεία χαμηλής βλάστησης. Εκεί πήγα μόνη μου, ένα πρωινό όπου μάλιστα ήθελα να προλάβω την πρόγνωση για βροχή και κακοκαιρία. Μετά το χωριό Κατάλακκο ξεκινά χωματόδρομος για αρκετά χιλιόμετρα. Το έκανα μόνη μου, δεν θα το άλλαζα, αλλά έχετε υπόψη σας πως δεν θα συναντήσετε άνθρωπο και θα είστε χωρίς σήμα στο κινητό για μεγάλο μέρος της διαδρομής.

Όταν επιτέλους έφτασα, θυμάμαι να μου κάνει εντύπωση η σιωπή. Μεγαλύτερη εντύπωση, ακόμα κι από το ίδιο το τοπίο. Υπάρχει χώρος για να αφήσεις το αυτοκίνητο μπροστά σε μια μεγάλη κατηφόρα και ένιωσα το απελευθερωτικό συναίσθημα να βουλιάζω στην άμμο. Καθώς κατέβαινα και άρχιζα να περιβάλλομαι ολοένα και περισσότερο από το φυσικό τοπίο, άρχισα να βλέπω τα αγριοκάτσικα που ζουν εκεί. Είναι οι στιγμές που νιώθεις ότι το ταξίδι σου προσφέρει και σε αλλάζει. Αλήθεια.

Αν πάτε καλοκαίρι, πηγαίνετε νωρίς το πρωί ή πριν το σούρουπο, αφού τις άλλες ώρες η άμμος καίει. Συνδυάστε το με μπάνιο στην γειτονική παραλία Γομάτι, ένα μέρος με πραγματική ακατέργαστη ομορφιά.

Στα δυτικά του νησιού θα βρείτε τρεις αρχαιολογικούς χώρους. Η Ηφαιστεία – μην ξεχνάμε πως βρισκόμαστε στην γη του Ηφαίστου – είναι η πιο γνωστή αρχαία πόλη με ένα καλοδιατηρημένο αρχαίο θέατρο, αλλά και η Καβείρια, τόπος τέλεσης των περίφημων Καβείριων Μυστηρίων, είναι μάλλον τοποθεσίες που έχετε ακούσει ξανά, ενώ για όσους έχουν περιπετειώδη διάθεση υπάρχει η σπηλιά του Φιλοκτήτη, στην οποία η πρόσβαση απαιτεί προσοχή και συνοδεία παρέας.

Δυτικά, όμως, υπάρχει ένα άλλο πραγματικό διαμάντι της Λήμνου, και με λύπη μου λέω ότι δεν είχα βρει αρκετές πληροφορίες σε ταξιδιωτικά άρθρα. Κοντά στο Κέρος, παραλία ιδιαίτερα δημοφιλή σε σέρφερς, βρίσκεται η λίμνη Αλυκή. Βρέθηκα εκεί τόσο το φθινόπωρο, όσο και το καλοκαίρι. Τον Οκτώβρη, ταξίδεψα σε αναζήτηση φλαμίνγκο. Τα αξιολάτρευτα πτηνά, όμως, δεν είχαν καταφτάσει ακόμα στο νησί. Η συννεφιά και ο μουντός καιρός, μου χάρισαν φανταστικές εικόνες και μοναδικές στιγμές στοχασμού. Ξέρω πως η λέξη είναι μεγάλη. Την χρησιμοποιώ χωρίς ενδοιασμό.

Η αποκάλυψη βέβαια ήρθε το καλοκαίρι, όπου λόγω της εξάτμισης, η Αλυκή μεταμορφώνεται σε μια απέραντη επίπεδη λευκή έκταση. Το αλάτι μένει στην επιφάνεια, καλύπτοντας την λάσπη της λιμνοθάλασσας, που υπομονετικά περιμένει τους κύκλους των εποχών για να γεμίσει πάλι με νερό. Ορισμένοι ντόπιοι μαζεύουν σε συγκεκριμένη εποχή τον αφρό του αλατιού και τον χρησιμοποιούν για οικιακή μαγειρική. Είπαμε, η Λήμνος έχει γαστρονομική κουλτούρα και σοβαρότατο υπόβαθρο σε πρώτη ύλη.

Εάν επισκεφθείτε την Αλυκή το καλοκαίρι, ζήστε όλη την εμπειρία και περπατήστε πάνω της. Συμβουλευτείτε ντόπιους για το πού θα αφήσετε το αυτοκίνητό σας, πηγαίνετε οπωσδήποτε χωρίς παπούτσια και έχετε μπουκάλια με νερό στο αυτοκίνητο, για ξέπλυμα.

Δίπλα από μια μικρότερη λίμνη θα περάσετε και στον δρόμο σας για την πυραμίδα, ή όπως την αποκαλούν οι Λημνιοί, τον Κούλουρο. Το νησί έχει αρκετούς υδροβιότοπους και, ναι, έχει και πυραμίδα. Πρόκειται για ένα κωνικό μνημείο, στο οποίο μπορείς να μπεις αλλά και να σκαρφαλώσεις. Κατασκευάστηκε προς τιμήν των Κοζάκων μεταναστών του ρωσικού εμφυλίου πολέμου, οι οποίοι αποβιβάστηκαν πριν από 100 περίπου χρόνια στο νησί. Αρκετοί πέθαναν από κακουχίες και αυτό το κενοτάφιο, σε μια πανέμορφη χερσόνησο, θυμίζει την περιπέτεια και την διαδρομή τους.

Στην ακριβώς διπλανή χερσόνησο βρίσκεται ο Άγιος Νικόλαος, ένα ξωκκλήσι «μέσα» στην θάλασσα.

Η Μύρινα είναι η πρωτεύουσα της Λήμνου. Εκεί θα βρείτε έναν πολύ γραφικό πεζόδρομο, όπου τα τουριστικά μαγαζιά με σουβενίρ χαμηλής ποιότητας μπαίνουν σε δεύτερο πλάνο. Τα περισσότερα μαγαζιά έχουν ποιοτικά πραγματα και έχουν φτιαχτεί κυρίως με το σκεπτικό να εξυπηρετούνται οι κάτοικοι όλο τον χρόνο και όχι μονάχα οι ταξιδιώτες. Η παραλία της Μύρινας χωρίζεται από το κάστρο στον Ρωμαίικο και στον Τούρκικο γυαλό και όποιος έχει πάει στο νησί είναι σίγουρο πως θα σου πει: «Η Λήμνος έχει ένα κάστρο που τα ελάφια κυκλοφορούν ελεύθερα». Το ίδιο θα σου πω κι εγώ. Το κάστρο είναι ανοιχτό στο κοινό, δεν έχει εισιτήριο κι είναι πολύ πιθανό να βρεθείς σε απόσταση αναπνοής από ελάφια κι αγριοκάτσικα.

Η Λήμνος λέγεται και Ανεμόεσσα. Δεν ξέρεις τι θα πει άνεμος αν δεν έχεις βρεθεί στην Λήμνο. Καθώς οδηγείτε θα σας τραβήξουν την προσοχή οι ανεμόμυλοι, οι οποίοι για προφανείς λόγους έκαναν μεγάλη καριέρα στο νησί. Σήμερα, οι περισσότεροι είναι εγκαταλελειμμένοι. Οι συγκεκριμένοι βρίσκονται στο χωριό Κοντιάς και μαθαίνω πως λειτουργούν ως ξενοδοχείο.

Οι ανεμόμυλοι στο χωριό Κοντιάς της Λήμνου

Το νησί βασίζει ένα μέρος της οικονομίας του στους εργαζόμενους στα σώματα ασφαλείας. Η απογευματινή μου πεζοπορία με έβγαλε σε ένα απομακρυσμένο πεδίο βολής. Πριν από αυτό, όμως, είχα μια πραγματικά απρόσμενη συνάντηση, αφού τίποτα δεν με προετοίμαζε πως σε εκείνον τον ερημικό χωματόδρομο, κάτω από τα χρώματα του σούρουπου, θα έβλεπα μπροστά μου ένα… παγώνι. Παγώνι! Κι αμέσως μετά, στα χαλάσματα ενός εγκαταλελειμένου σπιτιού, μια παρέα από γαλοπούλες. Η αδερφή μου, μου είπε ότι είναι συχνό να συναντούν ακόμα και στον αυτοκινητόδρομο γαλοπούλες, αγριοκούνελους και ελάφια.

Στο χωριό Βάρος σταματήστε για να δείτε έναν απολιθωμένο κορμό, ηλικίας 20 εκατομμυρίων ετών. Στην προϊστορία, το Βόρειο Αιγαίο είχε μια εντελώς διαφορετική εικόνα, αφού τα νησιά ήταν μεταξύ τους ενωμένα. Οι μεταβολές στο φυσικό τοπίο ήρθαν με το πέρασμα του χρόνου, αλλά κάποτε ο τόπος αυτός είχε δάση, ένα πολύ μεγάλο μέρος των οποίων μπορεί κανείς να δει στην γειτονική Μυτιλήνη, και στο διάσημο απολιθωμένο δάσος της.

Στην Λήμνο θα φας καλά. Κυριολεκτικά. Πιθανότατα ξέρεις ήδη το τυρί Καλαθάκι, αλλά η Λήμνος έχει κι άλλα δικά της τυριά, όπως το Μελίχλωρο και το Κασκαβάλι. Τα λευκά κρασιά είναι πολύ αρωματικά, ενώ τα γλυκά κρασιά συναγωνίζονται τα γαλλικά ξαδερφάκια τους. Από τα γλυκίσματα – θα είμαι ειλικρινής – δεν ενθουσιάστηκα αλλά αξίζουν μια δοκιμή τα βενιζελικά. Το θυμαρίσιο μέλι του νησιού έχει μια πρωτοφανή νοστιμιά, αφού γεύεσαι κατευθείαν το θυμάρι στο οποίο πήγαν οι μέλισσες. Προφανώς ένα νησί με τόσο μεγάλη παράδοση στα σιτηρά θα έχει πολύ ωραία ζυμαρικά. Το πλέον διάσημο φαγητό της Λήμνου είναι ο κόκκορας με φλωμάρια, ένα παραδοσιακό ζυμαρικό που θυμίζει σπασμένο μακαρόνι. Και φυσικά, είμαστε σε νησί και τα θαλασσινά έχουν την τιμητική τους. Η αδερφή μου είχε στην κατάψυξή της ένα χταπόδι, πεσκέσι από τον χομπίστα ψαρά γείτονα. Το κάναμε με πελτέ και πατάτες στον φούρνο. Ο ανιψιός μου, μάλιστα, μου περιέγραφε πώς πιάνει με την φίλη του την Χριστινούλα τα χταπόδια που βρίσκουν στα βράχια, ενώ κολυμπούν. 

Η Λήμνος με άφησε με μια αίσθηση ενθουσιασμού γιατί με κάνει να σκέφτομαι πως υπάρχουν κι άλλοι ανεξερεύνητοι τόποι με ομορφιές που περιμένουν να τις ανακαλύψουμε, όσο κοιτάμε μπροστά και είμαστε ανοιχτοί στο νέο. Για περισσότερα, μπορείτε αν θέλετε να με ακολουθήσετε σε Facebook και Instagram όπου μοιράζομαι τις εμπειρίες μου από το μικρό μας κτηματάκι, αλλά και από ό,τι άλλο όμορφο συναντώ.

Chase the slow,

Πηγή featured image: https://limnoshoteliers.com/places/panagia-kakaviotissa/