Μεξικο: Στην χωρα των Μαγια και των resorts
Όποιος ονειρεύεται μπάνιο στα γαλαζοπράσινα νερά της Καραϊβικής, τεκίλες δίπλα στο νερό και μία από τις καλύτερες κουζίνες του κόσμου, την ίδια ώρα που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από εμβληματικούς αρχαιολογικούς θησαυρούς, να σηκώσει το χέρι. Μοιάζουν ειδιλιακά όλα αυτά, και είναι. Ασχέτως αν εγώ δεν κατάφερα να τα χαρώ όπως ήθελα.
Γιατί όμως; Για έναν πολύ απλό λόγο. Πήγα σε αυτό το ταξίδι τόσο αδιανόητα κουρασμένη, που ειλικρινά η κόπωσή μου δεν κατάφερε να περάσει στο παρασκήνιο. Μια δουλειά με πάρα πολλές απαιτήσεις, μία υποχρεωτική μετακόμιση και μερικά καμπανάκια που είχαν αρχίσει να χτυπάνε σοβαρά για την υγεία μου ήταν εκεί για να υπενθυμίσουν αυτό που οι περισσότεροι πεισματικά κάνουμε πως δεν ξέρουμε: Αν ο εαυτός σου δεν είναι «ό,τι πολυτιμότερο έχεις», θα το βρίσκεις μπροστά σου.
Με χαρά διαπιστώνω πως, όταν κοιτάζω πίσω στον χρόνο, δεν κάνω αυτές τις δύσκολες σκέψεις για το Μεξικό. Περάσαμε υπέροχα. Αυτό θυμάμαι. Και πέρασαμε στ’ αλήθεια πολύ ωραία. Η χώρα είναι τεράστια και για όποιον θέλει να την δει συνολικά, ίσως ένα ταξίδι να μην φτάνει.
Προσγειωθήκαμε στην χερσόνησο του Γιουκατάν. Οι διακοπές μας ήταν στο περίφημο Ακουμάλ, στις όχθες της Καραϊβικής θάλασσας. Το βανάκι μας μετέφερε στο adults only ξενοδοχείο Secrets Akumal Riviera Maya και η μαγεία ξεκίνησε. Επιλέξαμε σε αυτό το ταξίδι να έχουμε την αποστειρωμένη εμπειρία του Μεξικού και δεν το μετανιώσαμε καθόλου. Είπαμε, ήμουν στα πρόθυρα εξάντλησης. Οι μεγάλες εξερευνήσεις μπορούσαν να περιμένουν και να δώσουν την θέση τους στο all inclusive και στις οργανωμένες εκδρομές.
Να ‘μαστε λοιπόν. Η υποδοχή ήταν πολύ όμορφη, όπως συνηθίζεται σε τέτοιου τύπου ξενοδοχεία. Η ρεσεψιόν είναι σε έναν ανοιχτό χώρο, κατασκευασμένο με στοιχεία που έχουν αναφορές στις πυραμίδες των Μάγια. Μην το ξεχνάμε αυτό. Βρισκόμαστε στην χώρα των Μάγια.
Η ακτή του ξενοδοχείου ήταν καρτποσταλική. Η άμμος κατάλευκη, τα νερά γαλαζοπράσινα και οι ζώνες προστασίας της θαλάσσιας χελώνας που ζει στην περιοχή, σαφώς ορισμένες. Πόσο χρόνο περνούσα στην αμμουδιά; Τον περισσότερο νομίζω. Ο Γιάννης έκανε κάποιες καταδύσεις στο γειτονικό νησί του Κοζουμέλ – ένα μέρος που χαίρει της εκτίμησης των δυτών – και μετά τις βουτιές του ερχόταν κι αυτός στην παραλία. Μερικές φορές, φάγαμε το μεσημεριανό μας εκεί. Το να πάμε μεσημεριανή ώρα σε ένα από τα εστιατόρια του συγκροτήματος δεν μας τραβούσε ιδιαίτερα, κυρίως εξαιτίας της αφόρητης ζέστης. Να ένα μειονέκτημα του Μεξικού. Ζέστη, που γίνεται αφόρητη εξαιτίας της υψηλότατης υγρασίας. Η υγρασία αυτή, στην οποία το μέρος οφείλει την τροπική του ομορφιά, είναι πολύ περισσότερη από όση είμαστε εμείς συνηθισμένοι και το αίσθημα δεν αλλάζει ακόμα και τις νυχτερινές ώρες, που συνήθως σκεφτόμαστε ότι θα «πέσει» λίγη δροσιά.
Το πρωινό είναι, όπως συνήθως, μέρος της τελετουργίας των διακοπών. Εμείς το παίρναμε παρέα με αυτά τα συμπαθητικά ιγκουάνα, τα οποία κυκλοφορούν ελεύθερα και είναι ακίνδυνα. Δεν κάνει να τα πειράξεις ή να τους δώσεις φαγητό, αφού μπορεί να τα βλάψεις.
Τα ιγκουάνα δεν ήταν τα μοναδικά άγρια ζώα που είδαμε, αφού στους κήπους του ξενοδοχείου κυκλοφορούσε κι αυτό το συμπαθέστατο ζουλάπι, που μου θύμηζε ρακούν. Δεν συγκράτησα το όνομά του, παρόλα αυτά.
Κάτι που δεν είχα συναντήσει σε άλλο ξενοδοχείο έως τώρα ήταν αυτός ο μικρός μπουφές, έξω από το εστιατόριο του πρωινού. Για όσους είχαν κανονίσει μία πολύ πρωινή δραστηριότητα ή ήθελαν απλώς κάτι γρήγορο, ήταν εύκολο να πάρουν ένα μικρό γεύμα, χωρίς να χρειαστεί να καθίσουν στην τραπεζαρία.
στην τροπική βλάστηση
Να πω σε αυτό το σημείο, ότι υπήρχαν πολλές επιλογές για φαγητό ή ποτό, όλη την διάρκεια του 24ώρου, είτε στο δωμάτιο, είτε εκτός. Αναφορικά με την εξυπηρέτηση στο δωμάτιο, μάλιστα, συναντήσαμε το πιο διακριτικό service από κάθε άλλη διαμονή μας. Υπήρχε ειδική κρύπτη, με πρόσβαση τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά, όπου ο υπάλληλος άφηνε τον δίσκο, προκειμένου να μην χτυπήσει την πόρτα και να μην ενοχλήσει. Η παραγγελία γινόταν μέσω tablet που υπήρχε στο δωμάτιο, κι έτσι δεν χρειαζόταν να μιλήσεις με κάποιον, αν δεν το επιθυμούσες.
Κάποια βράδια, λοιπόν, αράζαμε στο δωμάτιο, αλλά τα περισσότερα κατεβαίναμε για ποτό, φαγητό και show το οποίο κάθε μέρα ήταν διαφορετικό και πολύ υψηλού επιπέδου, αφού ήταν προφανές πως υπήρχαν επιρροές από αντίστοιχες παραστάσεις του Las Vegas.
Στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν κάποιοι από τους σπουδαιότερους αρχαιολογικούς χώρους του Μεξικού. Για εμένα, η επίσκεψη στην Τσιτσέν Ιτζά ήταν όνειρο ζωής. Η διασημότερη πυραμίδα των Μάγιας, μέσα στην ζούγκλα, αποτελεί μέρος της αρχαίας πόλης, του πολυσυζητημένου αυτού λαού. Η ξενάγηση από τους ντόποιους ξεναγούς ήταν υποδειγματική και λεπτομερής. Πολύ αναλυτικά, μας ανέφεραν την ιστορία των Μάγιας, τα έθιμά τους, τις θρησκευτικές τους τελετουργίες και βέβαια, τις εντυπωσιακές επιστημονικές τους γνώσεις. Η κουλτούρα τους, ήθελε τον θεό Ήλιο – αλλά και άλλες θεότητες – να είναι ευχαριστημένες, προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει ο κόσμος. Πώς, λοιπόν, θα απαλλάσσονταν οι άνθρωποι από τις αμαρτίες τους και πώς θα ήταν ευχαριστημένος ο θεός; Με ανθρωποθυσίες, πίστευαν οι Μάγιας. Έτσι, πολλοί δύστυχοι άνθρωποι θυσιάστηκαν για αυτόν τον λόγο, με τρόπο ιδιαίτερα σκληρό, αφού η καρδιά του θύματος ξεριζωνόταν όσο αυτό ήταν ζωντανό.
Περιπλανηθήκαμε αρκετά στην Τσιτσέν Ιτζά. Είχαμε χρόνο για βόλτα και φωτογραφίες. Αξίζει να αναφέρω, πως στην Τσιτσέν Ιτζά υπήρχε ασθενοφόρο, μιας και δεν είναι σπάνιο λόγω των ακραίων καιρικών συνθηκών, οι ταξιδιώτες να λιποθυμούν. Είπαμε: ζέστη και υγρασία.
Στην εκδρομή αυτή στην Τσιτσέν Ιτζά, είχαμε την ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με το «πραγματικό» Μεξικό, το οποίο ασφαλώς δεν έχει καμία σχέση με την ζωή στα resorts. Πήγαμε, λοιπόν, σε καταστήματα που οι ντόπιοι διαθέτουν τα προϊόντα τους. Από εκεί, αγόρασα ένα μικρό σετ σερβιρίσματος, φτιαγμένο από τους ανθρώπους της περιοχής. Αυτή είναι μια μικρή συνήθεια που μου αρέσει να την ακολουθώ όταν κάνω ταξίδια. Να μην αγοράζω πράγματα βιομηχανοποιημένα. Προτιμάμε πάντα με τον Γιάννη να παίρνουμε ένα αντικείμενο και όχι περισσότερα, αλλά να είναι κάτι που θα στηρίξει έστω και με αυτόν τον μικρό τρόπο, την μικροοικονομία του τόπου.
Στα κορυφαία αξιοθέατα της χερσονήσου Γιουκατάν είναι τα cenotes. Τι είναι ένα cenote; Πρόκειται για φυσικές δεξαμενές νερού που βρίσκονται μέσα στην γη και επικοινωνούν με την επιφάνεια του εδάφους, μέσω ενός ανοίγματος, από το οποίο διαχέεται το φως, δημιουργώντας εικόνες απίστευτες.
Εμείς πήγαμε στο cenote Ik Kil, που βρίσκεται κοντά στην Τσιτσέν Ιτζά. Είναι ένα φυσικό αξιοθέατο ασύλληπτης ομορφιάς, στα νερά του οποίου μπορείς αν θέλεις να κολυμπήσεις, αφού πρώτα κάνεις ντους. Το μέρος είναι προστατευόμενο, τα νερά είναι κρυστάλλινα και βαθιά κι ενώ σήμερα προκαλείται δέος με το φυσικό κάλλος που μας άφησε εμβρόνητους, η ιστορία που συνδέει τα cenotes με τους Μάγιας αφήνει μια αίσθηση αμηχανίας μιας, και εδώ, οι ιερείς του λαού έκαναν ανθρωποθυσίες.
Πίσω, στο περιβάλλον του resort, είχαμε μια πολύ όμορφη νυχτερινή εμπειρία. Την ώρα που τρώγαμε το δείπνο μας στην αμμουδιά, είδαμε ότι κρατικοί υπάλληλοι που ασχολούνται με την προστασία της θαλάσσιας χελώνας, είχαν μαζευτεί λίγα μέτρα πιο πέρα. Αποδείχθηκε ότι εκείνη την νύχτα, δεκάδες χελωνάκια ολοκλήρωναν την διαδικασία της εκκόλαψης κι έβγαιναν από τα αυγά τους, ακολουθώντας το δρόμο προς την θάλασσα και την ζωή. Ήταν μια πραγματικά συγκλονιστική στιγμή για όλους όσους την παρακολουθήσαμε. Προκειμένου να βρούνε τον δρόμο τους, τα χελωνάκια ακολουθούν το φως του φεγγαριού και για τον λόγο αυτό, απαγορευόταν να χρησιμοποιήσουμε κινητά ή να βγάλουμε φωτογραφίες.
Νομίζω πως ένα ταξίδι στις πραγματικές συνθήκες αυτής της χώρας, θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Σε κάθε περίπτωση, αν το δοκιμάσω στο μέλλον, θα το κάνω σίγουρα με κάποιο ταξιδιωτικό πρακτορείο και όχι ανεξάρτητα, μιας και είναι σημαντικό να σε καθοδηγήσει κάποιος σε θέματα υγιεινής και ασφάλειας. Υπάρχουν πράγματα που μπορεί να φέρουν προ εκπλήξεως τον απαίδευτο σε δύσκολες συνθήκες δυτικό άνθρωπο. Δεν είναι σπάνιο ας πούμε, στις αυλές των χωριών να μεγαλώνουν γουρουνάκια, δεμένα με λουρί έξω από τις πόρτες ή ένας φούρνος να είναι ένα πολύ απλό δωμάτιο, φτιαγμένο με τσιμεντόλιθους και κουρελούδες. Και ενώ, υπήρξα πολύ προσεκτική με οτιδήποτε έφαγα ή ήπια, ταλαιπωρήθηκα από μια σοβαρή γαστρεντερίτιδα στο τέλος του ταξιδιού. Δεν μου στέρησε αυτό τις καλές αναμνήσεις, με έκανε όμως ακόμα πιο προσεκτική για το μέλλον.
Αυτά, λοιπόν, για το όμορφο Μεξικό. Κι όσο βάζω τις εμπειρίες μέσα σε λέξεις, τόσο συνειδητοποιώ ότι αυτού του είδους η καταγραφή, είναι για εμένα ένας τρόπος να παραμένω συνδεδεμένη με όσα όμορφα ζήσαμε και να τα θυμάμαι καλύτερα.
Η επιθυμία μου είναι μέσα από το Mediterranean Duchess να μοιράζομαι μαζί σας όσα έχουν ενδιαφέρον από την την ζωή μας στο κτηματάκι μας, από τα ταξίδια μας κι από την κουζίνα μου. Αν το βρίσκετε ενδιαφέρον, μπορείτε να με ακολουθήσετε στα social media. Να είστε καλά και να ζείτε καλά.
Chase the slow,
Το άρθρο δεν περιέχει κανενός είδους διαφήμιση και δεν είναι sponsored.