May 20, 2023

ΡΩΜΗ: ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΠΟΛΗ

Για εμάς τους Έλληνες, η Ιταλία είναι τόσο μακριά όσο μία δίωρη πτήση. Το γεγονός ότι οι χώρες είναι τόσο κοντά, είχε αναπτύξει έντονα μέσα μου την ιδέα ότι «μπορώ όποτε θέλω να πεταχτώ». Έτσι, τα ταξιδιωτικά μου όνειρα ήταν μακρινότερα και πιο δαπανηρά. Ονειρευόμουν τους θερμοπίδακες του Yellowstone και τις εξωτικές παραλίες των Μαλδιβών και πίστευα πως η γειτονική χώρα μπορεί να περιμένει.

Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς βέβαια, ότι στην δεκαετία των είκοσι δύσκολα μπορεί να αντέξει οικονομικά το ξενοδοχείο στις Μαλδίβες και την χειμερινή ξενάγηση στα βάθη του Yellowstone. Έτσι, η πρόταση της φίλης μου Μαρίας, να εκμεταλλευτούμε τότε μια προσφορά αεροπορικής εταιρίας και να πάμε στην Ιταλία με 60 ευρώ, δεν μου φάνηκε καθόλου κακή. Κάποια χρόνια μετά, ήρθε στην ζωή μου ο Γιάννης, ένα από τα κρυφά ταλέντα του οποίου ήταν να ανεβαίνει στο καράβι με το αυτοκίνητο και να πηγαίνει road trips στην γείτονα χώρα. Αυτό ήταν. Τον ερωτεύτηκα ακόμα περισσότερο.

Στην Ρώμη, την αιώνια πόλη, πήγα πρώτη φορά στο ταξίδι με τα κορίτσια και ξαναπήγα με τον Γιάννη. Κατ’ εξαίρεση στις οδικές συνήθειες του καλού μου, αυτό ήταν ένα ταξίδι με το αεροπλάνο, αφού βρήκαμε αεροπορικά εισιτήρια με low cost εταιρία, σε εξευτελιστικά χαμηλή τιμή και είχαμε στην διάθεσή μας ένα τριήμερο. Μαγικά. Θα έκανα το πρώτο city break της ζωής μου!

Κάναμε το ταξίδι μας στα τέλη του Οκτώβρη. Ιδανική εποχή και ιδανικές θερμοκρασίες για να περπατήσουμε με τις ώρες. Μείναμε στο λεγόμενο ιστορικό κέντρο και – ναι – ένα τριήμερο φτάνει για να το δεις. Αν φτάνει για να το χορτάσεις, αυτό είναι άλλο θέμα. Σε κάθε περίπτωση, τόσο με τα πόδια, όσο και με το μετρό, η πρόσβαση είναι άριστη σε ό,τι θέλει να δει ο επισκέπτης της πόλης που κυριολεκτικά είναι ανοιχτό μουσείο.

Ακόμα κι αν πας χωρίς πρόγραμμα στην Ρώμη και κινηθείς στην περιοχή του ιστορικού κέντρου, είναι βέβαιο πως θα βρεθείς μπροστά σε μερικά από τα πιο γνωστά μνημεία του ρωμαϊκού πολιτισμού. Εμείς φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας λίγο πριν την ώρα του μεσημεριανού. Φάγαμε σε ένα εστιατόριο κοντά στα γραφεία της εφημερίδας Il Messaggero. Αποφάσισα να αφεθώ στην μαγεία της απλότητας κι έτσι για πρώτο πιάτο πήραμε ψητές αγγινάρες με δυόσμο. Για κυρίως δοκίμασα μία Spaghetti Napolitana. Η καλοφτιαγμένη σάλτσα ντομάτας μαζί με την φρεσκοτριμμένη παρμεζάνα, ναι, είναι για εμένα η έκφραση της μεσογειακής γεύσης.

Η Fontana Di Trevi είναι ένα θρυλικό σημείο της Ρώμης, που ήταν σε μικρή απόσταση από το εστιατόριο που φάγαμε μεσημεριανό. Η πόλη είναι γεμάτη συντριβάνια (φοντάνες), κανένα όμως δεν με έχει εντυπωσιάσει όπως αυτό. Αφού διασχίσετε αρκετά στενά σοκάκια, θα βρεθείτε στην πλατεία. Καταρχήν, εντυπωσιάστηκα από το πόσο μικρή είναι η πλατεία και πόσο μεγάλο είναι το συντριβάνι – μία αντίθεση που προκαλεί ενδιαφέρον. Ο θεός Ποσειδώνας και η θάλασσα αποτέλεσαν την έμπνευση αυτού του υπέροχου γλυπτού, που νομίζεις ότι θα κινηθεί προς το μέρος σου. Προετοιμαστείτε για πολυκοσμία και βγάλτε την καθιερωμένη φωτογραφία. Αξίζει τον κόπο. Φυσικά, η παράδοση θέλει τον επισκέπτη να πετάξει ένα νόμισμα και να κάνει μία ευχή, προκειμένου να επιστρέψει κάποτε. Γιατί όχι; Σε κάθε περίπτωση, αυτό είναι κάτι που οι ταξιδιώτες φαίνεται να το κάνουν σε όλα τα συντριβάνια της πόλης, μιας και στον πάτο τους είναι μαζεμένα μπόλικα κέρματα. Να συμπληρώσω ότι πιστεύω ακράδαντα πως η Fontana Di Trevi αξίζει και με το παραπάνω και μια νυχτερινή επίσκεψη.

Όσο βαδίζετε στα υπέροχα δρομάκια, θα βρεθείτε μπροστά στην αναπόφευκτη διαπίστωση πως εδώ ο κόσμος τρώει πολύ gelato, ένα παγωτό που έχει πιο πυκνή υφή από το δικό μας αγαπημένο επιδόρπιο. Οι γεύσεις είναι αμέτρητες: από την κλασική βανίλια μέχρι και καυτερή πιπεριά! Με ένα gelato στο χέρι λοιπόν, συνεχίσαμε την βόλτα μας. Επόμενη στάση, το Πάνθεον, ένας υπέροχος ναός που, μεταξύ άλλων, φιλοξενεί τον τάφο του Ραφαήλ. Το ιδιαίτερο εδώ είναι πως ο θόλος είναι ανοιχτός στην κορυφή του, επιτρέποντας στο φυσικό φως να διαχέεται όμορφα και επιβλητικά στον χώρο. Σε περίπτωση βροχής βέβαια, το άνοιγμα επιτρέπει και στα νερά να μπαίνουν και αυτός είναι ο λόγος που το πάτωμα έχει οπές σε κάποια σημεία του. Το Πάνθεον βρίσκεται στην Piazza della Rotonda κι εκεί υπάρχουν κάποια πολύ συμπαθητικά μαγαζιά με υπέροχη θέα στο μνημείο. Είχα καθίσει εκεί με τα κορίτσια. Παρότι, με κάθε ειλικρίνεια, δεν είχα ενθουσιαστεί από το φαγητό, νομίζω ότι ένας καφές σε ένα από τα τραπεζάκια, αξίζει.

Από το εσωτερικό στο Πάνθεον, με την χαρακτηριστική οροφή και τα μοναδικά έργα τέχνης

Επόμενη στάση η Piazza Navona, μία από τις ωραιότερες πλατείες της Ρώμης. Μεγάλη, με τρία πανέμορφα συντριβάνια, έχει πολλούς καλλιτέχνες που πουλάνε τους πίνακές τους σε ανοιχτή θέα και μπορούν να σας φτιάξουν το πορτρέτο σας.

H Piazza di Spagna είναι ένα ακόμα σημείο της πόλης που θα σας κάνει να θέλετε να βγάλετε την φωτογραφική σας μηχανή. Εκεί είναι οι πολύ εντυπωσιακές σκάλες, στην βάση των οποίων ξεκινά η περίφημη Via dei Condotti με τα πανάκριβα καταστήματα. Εννοείται πως στην Ρώμη θα βρείτε καταστήματα όλων των διάσημων ιταλών σχεδιαστών και όχι μόνο. Οι τιμές είναι όπως τις φαντάζεστε: στα ύψη. Καταλήγω όμως πως το αν μπορείς να ψωνίσεις ή όχι από πανάκριβα brands έχει πολύ μικρή σημασία. Στην Ιταλία, υπάρχει παντού ένας αέρας καλής ζωής: τον γεύεσαι στην μακαρονάδα όταν τρώς ξέγνοιαστα χωρίς να χολοσκάς για τους υδατάνθρακες, τον απολαμβάνεις σε μια κρεμώδη πανακότα, τον μυρίζεις στην ύπαιθρο της Τοσκάνης και σου χαϊδεύει το πρόσωπο καθώς βαδίζεις στους δρόμους της Ρώμης ή δίπλα από τα κανάλια της Βενετίας. Υπάρχει ακόμα και στον καφέ που θα καθίσεις να πιεις, μια αμιγώς ευρωπαϊκή συνήθεια που εκφράζει το διάλειμμα χαλαρότητας που δικαιούσαι μέσα στην ημέρα.

Οι πλατείες είναι γεμάτες
από καλλιτέχνες

Οι συνδέσεις με το παρελθόν μου προκαλούν άλλοτε θαυμασμό κι άλλοτε αμηχανία. Το Κολλοσαίο, ανήκει για εμένα στην δεύτερη κατηγορία. Με τον Γιάννη το είδαμε μόνο εξωτερικά, αλλά με τα κορίτσια είχαμε μπει και στο εσωτερικό του. Αδιαμφισβήτητα εντυπωσιακό, το φαντάστηκα την εποχή της ακμής του, όταν οι αυτοκράτορες οργανώναν θεάματα για τον λαό. Και όπου θεάματα, εννοώ τις φριχτές μονομαχίες μεταξύ ανθρώπων και άγριων ζώων ή απλώς ανθρώπων.

Το άλλο βαρύ πυροβολικό της Ρώμης είναι ασφαλώς το Βατικανό. Το Βατικανό είναι ένα μικρό, τοσοδούλι κράτος, με δική του αστυνομία, δικό του ταχυδρομείο, μουσεία με πολλά παγκόσμιας κλάσης εκθέματα και – ασφαλώς – την εκκλησία του Αγίου Πέτρου. Η είσοδος στα μουσεία γίνεται σε διαφορετικό σημείο από την είσοδο στον Άγιο Πέτρο και προετοιμαστείτε για πολύ μεγάλες ουρές και στα δύο, εκτός κι αν προαγοράσετε κάποιο εισιτήριο για express είσοδο. Δεν είναι υπερβολή να πω, πως χρειάζεται μία ημέρα για να γυρίσετε το Βατικανό. Έχω πάει και τις δύο φορές που επισκέφτηκα την πρωτεύουσα της Ιταλίας. Πολλά είναι αυτά που μου έμειναν, αλλά νομίζω πως η Καπέλα Σιστίνα και το εσωτερικό του Αγίου Πέτρου είναι από τις κορυφαίες στιγμές – μεταξύ πολλών ακόμα.

Η πασίγνωστη σκηνή της δημιουργίας του ανθρώπου, στην Καπέλα Σιστίνα

Το φαγητό ειναι μια πραγματικά εύκολη υπόθεση στην Ρώμη. Υπάρχει παντού και είναι συνήθως νόστιμο. Ξεχώρισα τρεις γαστρονομικές εμπειρίες που είχα.

Η μία ήταν με τις φίλες μου στην περιοχή Trastevere. Πρόκειται για αυθεντική συνοικία της Ρώμης, με στενά πεζοδρομημένα σοκάκια, παλιά σπίτια και σκοινιά με απλωμένες μπουγάδες από παράθυρο σε παράθυρο. Σαν ταξίδι στο χρόνο. Καθίσαμε σε μια αυθεντική ιταλική τρατορία, από αυτές με τα καρό τραπεζομάντηλα και θυμάμαι ακόμα την μακαρονάδα με τους κεφτέδες που απόλαυσα. Είχαμε μεταφερθεί σε άλλη εποχή, σε άλλο σύμπαν. Το ταξί που μας γύρισε στο ξενοδοχείο, δίπλα από τον Τίβερη, έπαιξε στο ραδιόφωνο το Jai Ho από το Slumdog Millionaire. Θυμάμαι πως το τραγουδούσαμε οι τρεις μας. Δυνατή και γεμάτη στιγμή.

Επόμενο σπουδαίο δείπνο ήταν με τον Γιάννη, στο ιστορικό αμερικάνικου στυλ Harry’s Bar, στην διάσημη Via Vittorio Veneto. Πάνε χρόνια πίσω, τότε που ακόμα το Mediterranean Duchess δεν υπήρχε ούτε στην σφαίρα της φαντασίας μου και παρακαλώ, να με συγχωρέσετε που δεν θυμάμαι τι έφαγα. Θυμάμαι όμως πολύ καλά το περιβάλλον, τα υπέροχα ποτά και τα φαγητά που έφταναν καλυμμένα με καμπάνες, καθώς και τον σερβιτόρο να αποκαλύπτει το περιεχόμενο μπροστά μας, δίνοντας τον τόνο μιας άλλης εποχής.

Άφησα το καλύτερο για το τέλος. Το εστιατόριο La Pergola στο ξενοδοχείο Rome Cavalieri λέγεται πώς είναι το γαστρονομικό διαμάντι της πόλης. Η απόλυτη θέα του χώρου στον νυχτερινό ουρανό της αιώνιας πόλης και τον φωτισμένο τρούλο της βασιλικής του Αγίου Πέτρου σου επιβάλλεται. Η καστανόσουπα, τα ζυμαρικά και το σουφλέ αυτού του δείπνου, ήταν ταυτόχρονα πρωταγωνιστές και δεύτεροι ρόλοι αυτής της μαγικής βραδιάς που ξεχείλιζε από καλή ζωή παλιού ιταλικού κινηματογράφου.

Διάβασα κάπου ότι για όποιον δεν έχει δει την Ρώμη, είναι δύσκολο να πιστέψει πόσο όμορφη μπορεί να γίνει η ζωή. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι θέλω η ευχή που έκανα ρίχνοντας το κέρμα στην Fontana di Trevi να έπιασε και μια μέρα να επιστρέψουμε.

Για περισσότερα, μπορείτε αν θέλετε να με ακολουθήσετε σε Facebook και Instagram όπου μοιράζομαι εμπειρίες από τα ταξίδια μας, ιστορίες από το μικρό μας κτηματάκι, αλλά και ό,τι άλλο όμορφο συναντώ.

Chase the slow,