Etrusco: Εφαγα στο καλυτερο εστιατοριο της Ελλαδας

Έμαθα τον σεφ Έκτορα Μποτρίνι από εκεί που τον έμαθε όλη η Ελλάδα: μέσα από τις τηλεοπτικές του εκπομπές. Ο «Εφιάλτης στην κουζίνα» είχε συστήσει στον απαίδευτο σε γκουρμέ γεύσεις ουρανίσκο μου έναν κύριο που έπαιρνε και σήκωνε μαγείρους και σερβιτόρους σε ταβέρνες ανά την Ελλάδα. Δεν θυμάμαι πολύ καλά, είναι πιθανό όμως, να παρακολουθούσα τον Εφιάλτη τρώγοντας πιτόγυρα από το σουβλατζίδικο της γειτονιάς μου. Γι’ αυτό και ήταν μια κάποια αποκάλυψη για ‘μένα η συνειδητοποίηση πως κάπου ανάμεσα στα βρισίδια και στα πιάτα που «δεν τρώγονται» και «είναι για πέταμα» βρισκόταν ο σεφ που έχει το καλύτερο εστιατόριο της Ελλάδας*.

Ο σύζυγός μου, Γιάννης, ήταν αυτός που με μύησε στον μαγικό κόσμο της μοριακής γαστρονομίας και της χωριάτικης σαλάτας που φτάνει στο πιάτο σου ως αφρός. Δεν ήταν περίεργο, λοιπόν, που από εκείνον έμαθα για το Etrusco και την φήμη που το ακολουθεί. Ψάχναμε για χρόνια την κατάλληλη ευκαιρία να επισκεφθούμε την Κέρκυρα – και κατά συνέπεια το Etrusco – και η ευκαιρία αυτή μας δόθηκε το καλοκαίρι του 2022, στα τεσσαρακοστά μου γενέθλια και στην επέτειο του θρησκευτικού μας γάμου.

Το εστιατόριο βρίσκεται στην Κάτω Κορακιάνα, απέναντι από το σπίτι του Etrusco Botrini, σεφ, ιδρυτή της επιχείρησης και πατέρα του γνωστού Έκτορα, ενώ στο οικόπεδο υπάρχει κήπος, απ’ όπου η ομάδα προμηθεύεται πρώτες ύλες, σύμφωνα με την ιστοσελίδα www.etrusco.gr . Στην αυλή υπάρχει επίσης ένα πηγάδι, ωραίος φωτισμός, πολλά λουλούδια και γενικότερα η αίσθηση που αποκομίζεις είναι περισσότερο σαν να βρίσκεσαι στον περιβάλλοντα χώρο ενός σπιτιού. Το προσωπικό μας καλωσόρισε – ήταν και ο ίδιος ο Έκτορας Μποτρίνι εκεί – και καθίσαμε στην άνετη βεράντα.

Το πιο ενδιαφέρον όταν βρίσκεσαι σε γκουρμέ εστιατόριο μιας περιοχής που, ούτως ή άλλως, έχει γαστρονομική ταυτότητα, είναι να δεις τους τρόπους με τους οποίους οι σεφ παντρεύουν την παράδοση με τις μοντέρνες τεχνικές, δίνοντας το τιμόνι στην μισελενάτη έμπνευσή τους**. Η Κέρκυρα, λοιπόν, έχει πολύ ζουμί. Ακόμα κι αν δεν έχεις ακούσει για το «σπετσέρικο» (μίγμα μπαχαρικών για την παστιτσάδα) ξέρεις σίγουρα το βούτυρο τύπου Κερκύρας από το σούπερ μάρκετ. Είναι ο τόπος που η Ελλάδα σμίγει με την Ιταλία, το νησί που στα καντούνια του βρίσκεις ταβερνάκια με μοσχομυριστά κοκκόρια κατσαρόλας λίγα μέτρα μακριά από τις τζελατερίες. Δεν είναι τυχαίο που το μέρος έχει πολλά βραβευμένα restaurant και φημισμένα ζαχαροπλαστεία. Για να μην τα πολυλογώ, φαίνεται πως ο Μποτρίνι στήνει μενού στα οποία γεύεσαι το νησί.

Την χρονιά που βρεθήκαμε εμείς εκεί, το Etrusco γιόρταζε τα τριάντα του χρόνια και με αυτήν την εφορμή πήραμε το επετειακό μενού των έντεκα πιάτων, χωρίς τον προτεινόμενο συνδυασμό κρασιών, αφού έπειτα από σχετική «μελέτη» και με την βοήθεια του ευγενικού σομελιέ ανοίξαμε ένα μπουκάλι λευκό κρασί, από μίγμα ποικιλιών. Αποδείχθηκε πολύ καλή επιλογή και value for money, μιας και ούτως ή άλλως σε ένα τέτοιο εστιατόριο το φαγητό κοστίζει ήδη αρκετά. Ακολουθούν μερικά από τα πιάτα που δοκιμάσαμε.

Το καλωσόρισμα είχε την λιτή νοστιμιά της Μεσογείου, μέσα από τρία διαφορετικά κράκερ, μαζί με εικονικές ελιές που έσκαγαν στο στόμα.

Η σπανακόπιτα του Μποτρίνι είναι η γεύση από την σπανακόπιτα της γιαγιάς σου, στην πιο φρέσκια και ζωντανή εκδοχή της. Στην ανάμνηση αυτή συντελεί η προτροπή να καταναλωθεί ως finger food, δηλαδή αυτό που στο χωριό μας λέμε «με τα χέρια». Βρήκα την ιδέα εξαιρετική, γιατί ειλικρινά τώρα, ποιος τρώει την σπανακόπιτα με μαχαιροπίρουνο;

Ακολούθησε μια ατομική σκεπαστή τάρτα με μπακαλιάρο, finger food κι αυτό, και κατά την γνώμη μου ένα από τα καλύτερα πιάτα του μενού. Οι μπακαλιαρόπιτες είναι πιάτο που συναντάμε στο Ιόνιο και το είχα φάει στην μαμαδίστική του εκτέλεση σε ένα ταβερνάκι δίπλα από το κύμα, στην Κεφαλλονιά.

Η «Τζουρνάδα» περιελάμβανε την παρουσίαση μιας καπνιστής ρέγγας, προκειμένου να μάθουμε για τον τρόπο με τον οποίο, από τις παλιότερες εποχές, οι κάτοικοι της Κέρκυρας συντηρούσαν τα ψάρια. Το δροσερό λευκό κρασί, αποδεικνύονταν μια πολύ καλή επιλογή, όσο προχωρούσε η βραδιά.

Σε αυτό το σημείο, έφτασε το ψωμί και συγκεκριμένα μια ποικιλία από τρία είδη ψωμιών: φοκάτσια (μάλλον η καλύτερη που έχω φάει ποτέ), χαρουπόψωμο με καρύδια και ένα ακόμα ψωμάκι, το είδος του οποίου δυστυχώς δεν θυμάμαι. Κι επειδή πάντα το καλό μπορεί να γίνει καλύτερο, μας προσφέρθηκαν επίσης αυθεντικό κερκυραϊκό βούτυρο και λάδι Κέρκυρας «με την πιο χαμηλή οξύτητα που υπάρχει». Αναζητήσαμε αυτό το λάδι στην συνέχεια στα τοπικά μπακάλικα του νησιού και το προμηθευτήκαμε και για το σπίτι. Είναι καλό να θυμόμαστε ότι η ομορφιά βρίσκεται μέσα σε κάτι που μας δίνει η γη.

Αυτό ήταν το carpaccio ξιφία, με κερκυραϊκή νερατζοσαλάτα και τα λεγόμενα σαλικόρνια, ένα είδος αλμυρού φυτού που θα το βρείτε και ως «σπαράγγι της θάλασσας». Δεν είναι περίεργο που στο μενού του Etrusco υπάρχει carpaccio, μιας και η φήμη αυτών των πιάτων λέγεται πως ξεκινά από το διαβόητο Harry’s Bar στην Βενετία, κάποιες δεκαετίες πριν. Τα carpaccio μπαίνουν ολοένα και περισσότερο στους εστιατορικούς καταλόγους και στην ουσία πρόκειται για πολύ λεπτοκομμένο ωμό κρέας ή ψάρι που μπορεί να συνοδεύεται με λεμόνι, λάδι, μουστάρδα, φρεσκοτριμμένο πιπέρι κ.ά. Προσωπικά, το αγαπώ σε συνδυασμό με φρυγανισμένο ψωμί και λευκό κρασί με υψηλή οξύτητα.

Ακολούθησε κάτι που δεν είχα ξαναδεί. Ένα ακόμη carpaccio, από χταπόδι αυτήν την φορά, και το πλοκάμι έφτασε γεμιστό.

Συνεχίσαμε με παπαρδέλες φτιαγμένες στο χέρι, ραγού πάπιας και καλοκαιρινή μαύρη τρούφα, πιάτο που όπως μας είπαν υπάρχει αδιάλειπτα στο Etrusco μέσα στο πέρασμα των ετών. Το κερκυραϊκό μπουρδέτο, με σκορπίνα και πικάντικη σάλτσα, κοκκινισμένη από τα μπαχαρικά, στην εκδοχή του Έκτορα Μποτρίνι ήταν το τελευταίο αλμυρό πιάτο και ήταν τέλειο.

Το δείπνο έκλεισε με τρία επιδόρπια. Ταπεινή μου άποψη, το Mocha «ALLA PALAIA» ήταν το καλύτερο. Ωραίος συνδυασμός κρέμας και αφρού, με την καφεϊνη να είναι ακριβώς αυτή που χρειάζεται στις έντεκα το βράδυ. Οι άγριες φράουλες (πιθανώς απο την Κέρκυρα, μιας και το νησί έχει μια χαρακτηριστική ποικιλία αγριοφράουλας) με μαρέγκα μοιάζει το ιδανικό κλείσιμο ενός πλούσιου δείπνου, αλλά πόσες πιθανότητες έχω στ’ αλήθεια να αγαπήσω ένα γλυκό που έχει δύο υλικά που γενικά δεν μου αρέσουν; Με εντυπωσίασε πάρα πολύ η παρουσίαση, όμως σε αυτό το συγκλονιστικό σερβίτσιο και το θεωρώ το πλέον όμορφο από τα τρία γλυκά.

Ένα κουτάκι με τρούφες και μακαρόν έκλεισε τέλεια την βραδιά, στο εστιατόριο που φαίνεται ότι αναζητούν στα στενά της Κάτω Κορακιάνας, Έλληνες, Ιταλοί (είδαμε αρκετούς εκείνο το βράδυ) και λοιποί πολίτες του κόσμου.

Στην Κέρκυρα είχαμε την ευκαιρία να δειπνίσουμε σε ένα ακόμα εμβληματικό εστιατόριο, το Venetian Well. Τόσο οι παραδοσιακές ταβέρνες, όσο και τα εστιατόρια δημιουργικής κουζίνας έχουν θέσει τον πήχη πολύ ψηλά. “Κέρκυρα, Κέρκυρα”, δεν είναι μόνο το Ποντικονήσι και το θερινό ανάκτορο της αυτοκράτειρας Σίσση. Είναι και το φαγητό σου, που μας κάνει να θέλουμε να επιστρέψουμε μια μέρα.

Mέσα από το Mediterranean Duchess, η επιθυμία μου είναι να μοιράζομαι μαζί σας ιστορίες καλού φαγητού, στιγμές από το μικρό μας κτηματάκι, αλλά κι από μέρη που έχω επισκεφθεί. Αν το βρίσκετε ενδιαφέρον, μπορείτε να με ακολουθήσετε σε Instagram και Facebook. Να είστε καλά και να ζείτε καλά.

Chase the slow,

*Περιοδικό Αθηνόραμα, για τις χρονιές 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020, 2022

** Το εστιατόριο Botrini’s στην Αθήνα έχει αστέρι Michelin.

Το άρθρο δεν είναι sponsored και δεν έγινε σε συνεργασία με το Etrusco.